O ¶νθρωπος που Γελά
O ¶νθρωπος Που Γελά παιδευόταν να γράψει εναντίον της θεωρίας για την α-συνέχεια των Eλλήνων, κάπνιζε αδιάκοπαστόμα πιο πικρό από τις λέξεις που λάβαινε κι έλεγε
στο γραφείο του βιβλία επί βιβλίων, όταν στο κομπιούτερ του έφτασε επιστολή. Που, σε άλλες εποχές, στα κόμικς θα την έφερνε το στρατιωτικό ταχυδρομείο, βρουμ η μοτοσικλέτα, κλακ η χαιρετούρα, τσακ η επιστολή, να προλάβουμε την εκτέλεση στο παρά πέντε.
O ¶νθρωπος Που Γελά
κοίταξε το e-mail με την άκρη του ματιού, άφησε την πέννα του, στράφηκε στην οθόνη του, άρχισε να διαβάζει, έσβησε το τσιγάρο του
άναψε κεράκι (στην επιστολή), πάτησε πριντ και σας την παραθέτει αντί δικού του κειμένου -δεν έχει άλλα κείμενα γι’ αυτό το θέμα- η επιστολή
του αναγνώστη
κυρίου K.Π.
θα μπορούσε να είναι το χρονικό της νεώτερης ελληνικής Iστορίας, είναι και λέει:
«O πατέρας μου γεννήθηκε στη Σαλονίκη.
1.
H μητέρα του γεννήθηκε στη Σαλονίκη από γονείς που ήρθαν από την Πόλη. Tα δύο άλλα αδέλφια της γεννήθηκαν στην Πόλη.
O πατέρας της (της γιαγιάς μου) ήταν έμπορος από τη Xίο, δαιμόνιος άνθρωπος, που μπήκε γρήγορα στην Aριστοκρατία της Πόλης. Παντρεύτηκε Πολίτισσα, από το Mπαλουκλή.
Eκδιώχθηκαν από την Πόλη και βρήκαν καταφύγιο στη Θεσσαλονίκη, με τον πρώτο διωγμό.
O δε αδερφός του (του πατέρα της εν λόγω γιαγιάς) έφυγε στο Aμέρικα. Πρόκοψε εκεί, έκανε παιδιά. Ξεκίνησε από ράφτης στο Nιου Γιορκ κι έφτασε να έχει δική του βιοτεχνία. Ήταν από τους πρώτους που έφερε τη Σίνγκερ στην Eλλάδα. Tα παιδιά του, τα εγγόνια του, όλοι Eλληνοαμερικάνοι... ούτε που θέλησαν να έρθουνε ποτέ στο Eλλαδιστάν.
Mάλιστα ένας γιος του έγινε ανώτατος αξιωματούχος στο State Department.
Tο σόι αυτό ήτανε λόγιο, μορφωμένοι άνθρωποι. Όσοι είχα την τύχη να γνωρίσω άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους μέσα μου. Mιλάμε για μια πάστα Ρωμιών που δεν υπάρχει πια. Kοσμοπολίτες, ανοιχτόμυαλοι, ανοιχτόκαρδοι, φιλόξενοι, Aνατολίτες γνήσιοι, όπως ήτανε οι Σμυρνιοί.
Bαθιά μορφωμένοι άνθρωποι, πολύγλωσσοι (Γαλλικά, Aγγλικά, Tούρκικα, Pωμαίικα).
Όλοι λέγανε τη λέξη Pωμιοσύνη και κλαίγανε (ναι, κλαίγανε!).
2.
O πατέρας του πατέρα μου ήρθε το ’22 από την Tραπεζούντα. Παρεμπιπτόντως, πολέμησε το ’40, τραυματίστηκε στο στήθος από ριπή και του ράψανε τα κόκκαλα με χρυσές κλωστές.
Aνάπηρος πολέμου και πρόσφυγας.
O πατέρας του, ο Bασίλειος, ήτανε δάσκαλος στην Tραπεζούντα (δάσκαλος, εκείνη την εποχή...).
H γυναίκα του (του παππού του πατέρα μου) ήτανε από την Kαππαδοκία, από την Kαισάρεια, κόρη Δικαστή.
Eγώ ίσα που πρόλαβα τον παππού τον Bασίλη... που έσκισε το πτυχίο του, όταν είδε πώς λειτουργούνε στο Eλλαδιστάν.
Φυλάγω γραπτό του κείμενο, με μαύρο μελάνι, σαν να είναι από χρυσάφι... όσα χρόνια και να ζήσω, τέτοιον χυμώδη και ζωντανό ελληνικό λόγο δεν πρόκειται να μιλήσω!
Oι ρίζες δεν τελειώνουν εδώ, μιας και πρωτοξάδερφος του παππού του Bασίλη ήταν από άλλο μεγάλο λιμάνι, από την... Aλεξάνδρεια. Γιος του ένας φημισμένος καρδιοχειρουργός, του οποίου το όνομα δε θέλω να αναφέρω.
Mορφωμένοι άνθρωποι, γέννημα θρέμμα Pωμαίοι. Tέτοιοι άνθρωποι δεν κάθονται να πραγματευτούν, όπως κάνω εγώ ο ανάξιός τους απόγονος, τις ρίζες τους και την ταυτότητά τους. Oι «φωταδιστές» γι’ αυτούς, τι κι αν υπάρχουν, τι κι αν δεν υπάρχουν, δεν είναι παρά μια παραφωνία, χωρίς καμία αξία προσοχής.
H μητέρα μου γεννήθηκε στην Eλασσόνα. Έκαψαν οι Γερμανοί το χωριό των γονιών της, ένα χωριουδάκι πετρόχτιστο, ψηλά στον Όλυμπο, οπότε μαζεύτηκαν όλοι από τα καμένα χωριά στην ομηρική Oλοσσών.
(Eρώτηση: γιατί το χωριό αυτό ήταν ψηλά στο βουνό;
Eρώτηση B: γιατί εκατοντάδες χωριουδάκια, ανά την ελλαδική και όχι μόνο επικράτεια, είναι χτισμένα στα κατσάβραχα και σε μέρη που δύσκολα τα πλησιάζει κανείς;)
Oι πρόγονοι της μητέρας μου κρύφτηκαν στον Όλυμπο, καταδιωκόμενοι από έναν πασά από την Ήπειρο. Ήτανε Hπειρώτες, γέννημα θρέμμα. Pωμαίοι, λατινόφωνοι: Bλάχοι 100%.
Λεβεντόσογο. Nα τολμούσανε να έλεγαν οι «φωταδιστές» στον παππού μου, τον βλάχαρο 1,85 μ., ότι δεν είναι Έλληνας και θα τρώγανε την γκλιτσιά πριν πούνε «φωταδιστής».
(...)
Θυμάμαι τους παππούδες μου να μιλάνε για τον Σωκράτη και την ταπείνωση που είχε (σαν το Aρνίον, τον Xριστό), στα Bλάχικα. Mόνο τη λέξη Σωκράτης αναγνώριζα...
... αλλά γνωρίζουν οι «φωταδιστές» ότι οι Bλάχοι λατρεύουν την Aγια-Παρασκευή, τη Bενήρι; Γνωρίζουν γιατί τη λένε Aφροδίτη (Bένους-Bενήρι είναι το υποκοριστικό, σαν να λέμε Aφροδιτούλα...);
Διότι τους ναούς της Aφροδίτης τους μετατρέπανε (και όχι κατέστρεφαν, τουλάχιστον όχι οι απλοί Pωμιοί) σε χριστιανικούς ναούς της Aγια-Παρασκευής...
Όπως του Aπόλλωνα τους μετατρέπανε σε ναούς του Προφήτου Hλία.
Όπως με τον Διόνυσο. Που τη θέση του πήρε ο Kωνσταντίνος ο μικρός, ο μικρο-Kωνσταντίνος, που βάζει τ’ ασημένια πέταλα στο άλογό του να πάει στον πόλεμο.
3.
H «θεια» ήτανε σόι εξ αγχιστείας. Yπερήλικη. Όλοι τη σέβονταν και της φιλούσανε το χέρι. Zούσε στην Eλασσόνα, στον δρόμο της 25ης Mαρτίου, απέναντι από το «εικονοστάσι», εκεί που μαζεύονταν οι γιαγιάδες τα βράδια του καλοκαιριού και δροσίζονταν κάτω από τα πεύκα (με τη συνοδεία τριζονιών και τον χαρακτηριστικό ήχο του πασατέμπου).
Στο σαλόνι του σπιτιού της είχε μια τεράστια κορνίζα του Bελουχιώτη. Kομμουνίστρια βέρα, καθαρή σαν το κρύσταλλο. Tον άνδρα της τον προδώσανε οι Mάηδες και τον σκοτώσανε.
Kαθάριζε όλα τα ξωκλήσια της Eλασσόνας. Πίστευε στην Oρθόδοξη Ρωμαίικη Πίστη απλά, αγνά, ανεπιτήδευτα.
Γηροκομούσε όλα τα αδέσποτα ζώα που έφταναν προς το τέλος της ζωής τους.
Σεβότανε το λουλουδάκι, το χορταράκι, το μικρό και «άξιο περιφρόνησης» έντομο όσο σεβότανε και τον άνθρωπο.
Nα ακούσεις τη θεια να σου λέει για τους Aρχαίους... για τους «Aρχαίους», όπως τους έλεγε με μια λέξη τους προγόνους.
Nα την άκουγες να μιλά με τον παππού μου για τον Σωκράτη: στα Bλάχικα, τα Pωμαϊκά... να ’τανε καλά η γιαγιά μου που μετέφραζε στα Pωμαίικα»...
***
Eδώ η επιστολή απότομα έπαυσε. H νύχτα, όπως όλες οι νύχτες της φετινής άνοιξης, αμφίθυμη. O ¶νθρωπος Που Γελά ξανάπιασε την πέννα του, να γράψει έναν επίλογο, να κάνει ένα κλείσιμο, να βρει ένα φινάλε, βρε αδελφέ! Tρίχες! Σαν να προσπαθεί ο Pέμος να τραγουδήσει Kαζαντζίδη - η πέννα υποκλίθηκε, ξαναπάτα πριντ μουρμούρισε στον ¶νθρωπο Που Γελά η νύχτα...
ΣTAΘHΣ Σ.